Հայաստանում Թավշյա հեղափոխությունից և իշխանության փոփոխվելուց մեկ և կես տարի անց ներքաղաքական գործընթացները բավականին դինամիկ են զարգանում։ Դա հիմնականում պայմանավորված է հենց իրենց՝ իշխանությունների գործողություններով։ Այս մասին հայտնում է «Ռուսաստանի ջավախքյան սփյուռք» Հասարակական կազմակերպության վերլուծական խումբը։

Այս առնչությամբ հաղորդագրությունն ամբողջությամբ ներկայացնում ենք ստորև․

«Մեկ օր անգամ չի անցնում առանց զեկույցների՝ երկրի նախկին իշխանության ներկայացուցիչների և գործարար վերնախավի բարձրաստիճան ներկայացուցիչների դեմ ուղղված մեղադրանքների, ինչպես նաև նրանց դեմ աղմկահարույց դատական ​​գործեր հարուցելու մասին: Այն անձինք, ովքեր լքել են Հայաստանը և թաքնվել հետաքննությունից դատարանից, հայտնվել են միջազգային հետախուզվողների ցուցակում: Ավելին, ձերբակալվածների, մեղադրյալների և հետախուզման մեջ գտնվողների թվում է երեկվա Հայաստանի վարչական վերնախավի ողջ սպեկտրը` նախկին նախագահները, նրանց ընտանիքների անդամները, նախկին վարչապետը, նախկին փոխվարչապետը, նախկին նախարարները, ԱԺ նախկին պատգամավորներ, ինչպես նաև այլ պաշտոնատար անձինք:

Այսպիսով, ըստ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի ՝ «նախկին կոռումպացված կառավարությանը» պատասխանատվության ենթարկելու հարցում ներկայիս կառավարությունը պահել է իր խոսքը: Նույնիսկ երբ նա ընդդիմադիր էր, Փաշինյանը անընդհատ պնդում էր, որ «բոլորը նստելու են»:

Ներկայիս իշխանությունները շատ ավելի համեստ նվաճումներ ունեն բազմաթիվ լուրջ սոցիալ-տնտեսական խնդիրների լուծման գործում: Ամեն դեպքում, Հայաստանի ժողովուրդն այսօր իր առօրյա կյանքում չի զգում այն դրական արդյունքները, որոնք երիտասարդ հեղափոխականները վստահորեն կանխատեսել էին իշխանության գալուց հետո: Ըստ այդմ, հասարակության որոշակի մասում հետհեղափոխական էյֆորիան ակնհայտորեն սկսել է անկում ապրել:

Այնուամենայնիվ, վերջերս ամերիկյան IRI ամերիկյան ոչ քաղաքական կազմակերպության (Միջազգային հանրապետական ​​ինստիտուտ) կողմից Հայաստանում իրականացված սոցիոլոգիական ուսումնասիրության արդյունքները ցույց են տալիս, որ հարցվածների 76% -ը և 63% -ը, համապատասխանաբար, դրական են գնահատել Վարչապետի աշխատակազմի և Ազգային ժողովի գործունեությունը: Մինչդեռ 66% -ը կարծում է, որ կառավարությունը բավականաչափ ջանքեր է գործադրում կոռուպցիայի դեմ պայքարի համար, իսկ 70% -ը կարծում է, որ այդ պայքարը արդյունավետ էր: Այնուամենայնիվ, սա Փաշինյանի անձնական վարկանիշն է: Նրա թիմը պարզապես առաջնորդի «ածանցյալ» է, և, համապատասխանաբար, նրանց վարկանիշը շատ ցածր է: Ճիշտ է, որոշ մասնագետներ կարծում են, որ IRI սոց․ հետազոտության արդյունքները որոշ չափով գունազարդված են, և վարչապետի նկատմամբ վստահության իրական մակարդակը չի գերազանցում 60% -ը: Այնուամենայնիվ, սա բավականին բարձր տոկոս է:

Մինչդեռ, մի իրավիճակում, երբ ամբողջ իշխանությունն իրականում գտնվում է Նիկոլ Փաշինյանի ձեռքում, լուրջ քաղաքական վերափոխում է տեղի ունենում Հայաստանի քաղաքական դաշտում, ինչը միանգամայն բնական է, քանի որ անցած տարվա հեղափոխությունից հետո այս դաշտը ամբողջովին վերափոխվել է, և այսօր մենք խոսում ենք ընդդիմության ինստիտուցիոնալացման մասին: Բայց, ամենայն հավանականությամբ, այդ գործընթացը կարող է հետաձգվել: Նախկին իշխող ուժը `Հայաստանի հանրապետական ​​կուսակցությունը, ընդդիմություն է և շատ թուլացած վիճակում: Անցյալում շատ այլ քիչ թե շատ ազդեցիկ ուժեր կամ չեն մտել նոր խորհրդարան (Ազգային ժողովի ընտրություններն անց են կացվել 2018-ի դեկտեմբերի 9-ին), կամ ընդգրվել են մարգինալների շարքերում:

Ինչ վերաբերում է խորհրդարանում ներկայացված ուժերին, ապա «Իմ քայլը» իշխող դաշինքն 131 պատգամավորից ունի 88 պատգամավոր, ինչը վկայում է կառավարման խորհրդարանական ձև ունեցող երկրում իշխանության մենաշնորհի մասին: Մյուս երկու կուսակցությունները ՝ անվանական ընդդիմադիր «Բարգավաճ Հայաստանը» և «Լուսավոր Հայաստանը», երկրի բարձրագույն օրենսդիր մարմնում պարզապես կանոնավոր կերպով հանդես են գալիս որպես կառավարության քննադատներ:

Նման իրավիճակում, հասարակության այն մասը, որը չափազանց քննադատաբար է տրամադրված իշխանությունների նկատմամբ, պահանջում է նոր, արտախորհրդարանական ընդդիմություն, որը պետք է համախմբի Փաշինյանի բոլոր հակառակորդներին: Սակայն խնդիրը կայանում է նրանում, որ այսօր գործող իշխանությունների ամենաակտիվ քննադատողները ՀՀ երկրորդ և երրորդ նախագահների համակիրներն են` Ռոբերտ Քոչարյանի (կալանքի տակ է) և Սերժ Սարգսյանի (քրեական գործով մեղադրյալ): Այսօր նրանք ունեն լուրջ ֆինանսական ռեսուրսներ, ինչը հնարավորություն է տալիս, հիմնականում վերահսկվող լրատվամիջոցների միջոցով ամրագրել իրենց ներկայությունը քաղաքականության մեջ: Միևնույն ժամանակ, այս քաղաքական գործիչները, ըստ սահմանման, ի վիճակի չեն համախմբել իշխանությունների հակառակորդներին իրենց շուրջը, քանի որ նրանց վարկանիշը շատ ցածր է, ինչը բնական է: Քսանամյա կառավարման արդյունքը՝ նախ Քոչարյանի, հետո՝ Սարգսյանի կողմից, ժողովրդի լիակատար տարանջատումն էր իշխանությունից, ինչը նախորդ տարվա գարնանը հակակառավարական բողոքների կարևոր նախադրյալներից մեկն էր, ինչը, ի վերջո, հանգեցրեց «թավշյա հեղափոխության» հաղթանակի:

Վերջերս անկախ Հայաստանի առաջին վարչապետը և վերջին տարիներին երկրի հանրային պալատի նախագահ Վազգեն Մանուկյանը փորձում է մոբիլիզացնել Փաշինյանի ընդդիմախոսներին: Վերջերս նա հրաժարական տվեց զբաղեցրած պաշտոնից և ստեղծեց «Վերնատուն» հասարակական-քաղաքական ակումբը: Այնուհետև քաղաքական գործիչը շատ հանդիսավոր մթնոլորտում անցկացրեց իր ակումբի առաջին հանդիպումը, որին մասնակցում էին քաղաքական խմբերի, ուժերի և շարժումների բազմաթիվ ներկայացուցիչներ, որոնք վճռականորեն դեմ են ներկայիս իշխանություններին:

Այնուամենայնիվ, այստեղ, մեծ մասամբ, մենք գործ տարբեր ուժերի, տարբեր հայացքներով և աշխարհաքաղաքական կողմնորոշմամբ կոնգլոմերատի հետ, որոնք, սակայն, և դա ոչ պակաս կարևոր է, ներկայացնում են նաև հայկական քաղաքականության երեկվա օրը:

Ակնհայտ է, որ մոտակա կամ հեռավոր ապագայում իշխանությունների համար հնարավոր այլընտրանք կարող են լինել «թավշյա հեղափոխությունից» հետո ընկած ժամանակահատվածում ստեղծված նոր քաղաքական ուժերը: Այնուամենայնիվ, նրանք դեռևս հեռու են ներքին քաղաքականությունում եղանակը ստեղծելուց: Առավելագույնը, որ նրանք այսօր ունակ են անել, շատ պրոֆեսիոնալ և քննադատական վերլուծությունն է Փաշինյանի և նրա թիմի գործողությունների վերաբերյալ: Ամեն դեպքում, ընդդիմության շրջանում կա հասկացողություն, որ սեփական ուժերով անօգուտ է պայքար մղել:

Երևանյան վերլուծական և փորձագիտական ​​շրջանում չեն բացառում, որ սեպտեմբերին պաշտոնաթող ԱԱԾ նախկին տնօրեն Արթուր Վանեցյանը կարող է իսկական ընդդիմություն դառնալ իշխանությունների համար: Սոցիոլոգիական հարցումները ցույց են տալիս, որ հետհեղափոխական շրջանում նրա վարկանիշը շատ բարձր էր, և որոշ դեպքերում նա նույնիսկ չէր զիջում վարչապետի վարկանիշին: Իր «հրաժեշտի» հայտարարության մեջ, որն ակնհայտորեն քաղաքական բնույթ էր կրում, Արթուր Վանեցյանը խիստ գույներով քննադատել է Նիկոլ Փաշինյանին.

«Ինքնաբուխ որոշումներ, առաջնայինը երկրորդականից չտարբերելու սովորություն։

Թող իմ հրաժարականը լինի սթափեցնող քայլ». «Դադարեցրու»:

Վանեցյանի հետագա հայտարարությունները հասկացնում են, որ նրա մուտքը մեծ քաղաքականություն միայն ժամանակի հարց է: Վերջերս Ազգային անվտանգության ծառայության նախկին տնօրենը Արդարադատության նախարարությունում գրանցել է հասարակական կազմակերպություն՝ «Հայրենիք» զարգացման հիմնադրամը, որի նպատակները, ինչպես ասում է կանոնադրությունը, «աջակցել ժողովրդավարության ամրապնդմանն ուղղված ծրագրերին»: Ըստ շատ դիտորդների՝ սա հստակ հայտ է ակտիվ քաղաքական գործունեության համար:

Այնուամենայնիվ, դժվար թե կարելի է ակնկալել, որ մոտ ապագայում Արթուր Վանեցյանը կամ այլ նոր քաղաքական ուժեր կկարողանան ստեղծել իրենց շուրջը նոր ընդդիմության կենտրոն: Դրա համար ժամանակ է պետք և տարբեր քաղաքական խմբերի համախմբում»: